Eğer Gidersen

Eğer gidersen 

Kahrolacağım! 

Eğer gidersen; 

Bir ateş yanacak yüreğimde 

Bir ateş yanacak bu şehirde 

Terk ettiğin İstanbul’u alevler saracak 

Bir ateş yanacak bastığın her yerde 

Adım attığın 

Gülüşünü bıraktığın 

Her yer yanacak benimle birlikte...

Karşısına geçip saatlerce izlediğin Kız Kulesi’ni 

Avuçlarına alıp okşadığın o mis kokulu çiçekleri 

Bir sevdayı paylaştığımız o çay bahçesini 

Kıyılarına aşk bıraktığın sahilleri 

Senli tüm şiirlerimin kaynağı vapurları 

Simidini paylaştığın o beyaz martıları 

Birlikte geçirdiğimiz bütün zamanları 

Ve geride bırakacağın tüm anıları 

Bir bir yakacaksın gidersen… 

Eğer gidersen 

Aşk, girmeyecek kimsenin yüreğine bir daha

Ve bir daha yeryüzüne

Ne bir Mecnun gelecek 

Ne bir Leyla 

Ne bir sen geleceksin bir daha 

Ne de bir ben… 

Aşkı da yakacaksın gidersen 

Sevdayı da… 

Gideceksin! 

Gittiğin gün birlikte yürüdüğümüz yollarda yürüyeceğim 

Birlikte seyrettiğimiz denizi 

Güzelim Kız Kulesi’ni izleyeceğim son kez 

Sanki yanımda sen varmışsın gibi… 

Sonra infazı kesinleşen yüreğimi alıp 

Bırakacağım kendimi ateşlere 

Tutuksuz düşlerimi emanet edip zamana 

Kahroluşların tutsağında kalacağım…

Sen; 

Gideceksin evet... 

Ben o gün; 

Beyaz bayrağını çoktan çekmiş bir karakteri canlandırıyor olacağım

Ve kendi ellerimle pranga vuracağım yüreğime!

Yüreğim tutuklu 

Yüreğim suçlu 

Yüreğim seni sevdiği için böylesine 

Ve çaresiz bağlandığı için senin gibisine 

Cezası kahrolmak, ömür boyu…